خانه ام ابري ست اماابر بارانش گرفته ست.
در خيال روزهاي روشنم کز دست رفتندم،
من به روي آفتابم
مي برم در ساحت دريا نظاره.
وهمه دنيا خراب و خرد از باد است
وبه ره، ني زن که دايم مي نوازد ني،در اين دنياي ابراندود
راه خود را دارد اندر پيش.
نيما يوشيج